14 Mayıs..

14 Mayıs 2006 hayatımın en kötü günlerinden biriydi. Denizli dönüşü uçak düşseydi, uçaktaki kimse en ufak bir üzüntü bile duymazdı heralde, kimsenin umrunda olmazdı uçak düşerken..

Bugün tam bir sene geçmiş aradan. Unutulmayacak şeyleri unutmaya çalışmakla ve bunun acısıyla geçen bir sene..

Neyse, bu bir yılı Bu Aşk Bizi Canlı Tutacak'ın sonuyla bitirelim bari:

Oskar almış sanatçı gibi çok kişiye teşekkür etmem gerek ama uzatmayalım listeyi.

İlki beni Fenerbahçeli yapan babama, bu sevgimi anlayan anneme... Sonra da bunları okuyan herkese...

Son söz aylar önce en uzak deplasmana giden Murat Güçbilmez'e:

Dilim dönmüştü de söyleyememiştim,

Bazen dile getirilen şeylere öyle bir nazar değer ki. Kaybetseydik bu şampiyonluğu, sana annenlerin evinde gizlice verdiğim sözümü de tutamayacaktım. Bu baskıyı derinden hissettim hep ama Sarı Kanaryalar'ın bu sene şampiyon olacağını biz biliyorduk değil mi?

Kimler ile tanıştın? Kulüp binasındaki baskında şehit düşen Refik ve Mustafa Beyler ne diyorlar bu yıl ki şampiyonluğa? Dur bekle, biz gelince anlatırsın hepsini artık...

"Sonsuza Kadar Yaşa Fenerbahçe"